Rozdział 21

-To już wszystko?- zapytałam pielęgniarki, która siedziała w recepcji i namiętnie pisała coś w mojej kartotece.

-Tak, tak… Jeszcze tylko pani podpis- powiedziała, podając mi przy tym długopis.

Złożyłam swój niechlujny autograf na kartce papieru, po czym odetchnęłam z ulgą. Spojrzałam na rodziców, którzy czekali już przy wyjściu i ruszyłam w ich kierunku.

-Możemy wracać już do domu?- zapytała mama.

-Tak, nareszcie. Czekałam na to cały tydzień- powiedziałam lekko się uśmiechając.

-Lekarz dał Ci jakieś zalecenia?- dodał tata.

-Coś tam mówił- odparłam, chcąc jak najszybciej wsiąść do samochodu.

-Co dokładnie? Wiesz, że teraz Twoje zdrowie jest dla nas najważniejsze- powiedziała czule mama.

-Za kilka dni mam przyjść na kontrolę, będę miała spotkanie z moją panią psycholog- Emily.

-Musisz teraz dużo odpoczywać, nie martw się, wszystkim się zajmiemy- tata objął mnie swoim ramieniem.

   Ciągłe badania, kontrola lekarzy, pilnowanie mnie na każdym kroku kompletnie mnie wykończyły. Jedynym plusem pobytu w szpitalu były rozmowy z panią Emily. Jest naprawdę miłą, inteligentną i wyrozumiałą osobą. Z początku nie za bardzo przepadałam za jej towarzystwem, gdyż była niezwykle dociekliwa i chciała wiedzieć każdy szczegół z mojego życia. Nigdy nie dawała za wygraną. Aż w końcu wyzbyłam się wszystkiego i to właśnie dzięki niej poczułam się o niebo lepiej. Jednakże dobija mnie fakt, że ludzie na moim oddziale postrzegali mnie jak samobójczynię. Tak samo moi rodzice, patrzą na mnie ze strachem w oczach. Nie dziwię im się, w końcu mogli mnie stracić, tylko i wyłącznie przez moją głupotę. Niestety moje zachowanie było irracjonalne. Uświadomiła mi to pani Emily, która za wszelką cenę starała się wbić mi do głowy to, że nie zawsze wszystko jest takie złe jak nam się wydaję. Doktor Johny okazał się być także naprawdę świetnym mężczyzną. Poświęcał mi zawsze więcej czasu, niż innym pacjentom. Zawsze nielegalnie przynosił mi moje ulubione batoniki Milky Way. Choć jest ode mnie o wiele lat straszy nie czułam różnicy wieku między nami. Pamiętam, jak w pierwsze dni w szpitalu doskwierał mi ogromny ból ręki. Była strasznie potłuczona i niestety musiała być zszywana. Johny cały czas opowiadał mi o swoich licealnych wybrykach, przez co nie odczuwałam już strachu przed tym niemiłym zabiegiem.

   Ten tydzień ciągnął mi się niemiłosiernie długo.  Na szczęście teraz wszystko wydawało się lepsze.

Wiem, że będzie mi się trudno przyzwyczaić do „nowej” Karoliny, ale to najwyższa pora by powrócić do dawnej, lepszej mnie.

-Nareszcie w domu!- pomyślałam, opadając miękko na moje łóżko.

Rozglądnęłam się po moim pokoju i postanowiłam zacząć wielkie zmiany od teraz. Z ogromnym zapałem poderwałam się do góry i zadziałałam. Pościągałam wszystkie moje zdjęcia z Liamem, które wisiały na tablicy korkowej, schowałam głęboko do pudełka szarą bluzę, którą dał mi na początku naszej znajomości oraz wszystkie rzeczy związane z nim. Zerwałam z szyi nawet naszyjnik od niego i przeszłam do najtrudniejszej rzeczy do wykonania. Chwyciłam mój telefon, weszłam w kontakty, wystukałam na klawiaturze Liam Payne, po czym kompletnie zamarłam.  Chciałam przycisnąć USUŃ, ale coś mnie powstrzymywało. Zaczęłam przeglądać nasze ostatnie sms’y. Czułam, że nie był to zbyt dobry pomysł. Wywołało to u mnie masę wątpliwości, a co najgorsze wiele wspomnień. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi.

-Karolina musimy porozmawiać- powiedziała mama.

-Słucham- odpowiedziałam z zaciekawieniem.

-Dzwoniła tutaj Kinga- mówiła cicho i spokojnie.

-Po co? Mówiłam Ci, że masz od niej nie odbierać telefonów!- powiedziałam zdenerwowana.

-Tak naprawdę, kontaktowała się ze mną codziennie. Pytała się, jak się czujesz. Martwi się o Ciebie.

-Nie widzisz mamo, jaka ona jest fałszywa? Gdyby naprawdę się martwiła odwiedziłaby mnie w szpitalu.

-Nie uważasz, że mogła się bać tam przyjść? Przecież doskonale wiesz, że zaraz byś ją stamtąd wyrzuciła- mama próbowała bronić Kingę.

-W takim razie lepiej, że nie przyszła. Przynajmniej nie musiałam się denerwować- powiedziałam ze złością.

-Może z nią porozmawiasz? Nie możesz przecież tego tak zostawić- powiedziała głośno i stanowczo.

-Właśnie, że mogę! Nie chcę mieć już z nią nic wspólnego! Zakończyłam właśnie coś w swoim życiu i nie pozwolę znów wyprowadzić się z równowagi- postawiłam się mamie.

-Żebyś tego potem nie żałowała. Uwierz mi Kinga ma okropne wyrzuty sumienia, powinnaś dać jej szansę.

-Już kiedyś przez nią płakałam, zaufałam jej. Teraz nie popełnię tego błędu. Proszę, już zakończmy ten temat. Jeśli będzie znów dzwonić, powiedz jej, że już dla mnie nie istnieje- powiedziałam zaciskając przy tym mocno zęby.

-Widzę, że nie wygram z Tobą. Ale szanuję Twoje zdanie- pocałowała mnie czule w czoło, po czym wyszła z pokoju.

    Wzięłam do ręki po raz drugi swój telefon i tym razem bez zawahania usunęłam numer Liama z listy kontaktów. Było mi ciężko, bo to jak usunąć część mojego życia i tak po prostu o niej zapomnieć. Ale muszę tak zrobić, ponieważ to, że chciałam ś m i e r c i  nie wróży nic dobrego. Pokazało tylko mój ciemny charakter, którego nie chcę mieć. To wszystko we mnie było aktywne i wybuchło, jak wulkan. Dlatego najlepszym rozwiązaniem będzie zaczęcie czegoś nowego.

   Nagle poczułam, jak mój telefon zaczął delikatnie wibrować w mojej dłoni, po czym usłyszałam rytmiczny dzwonek. Na ekranie telefonu pojawił się jakiś nieznany numer. Postanowiłam odebrać.

-Dzień Dobry! Czy mam uprzejmość rozmawiać z Karoliną Majewską?- powiedział jakiś obcy głos.

-Tak, a o co chodzi?- zapytałam.

-Tutaj Matt Lanter, dyrektor naczelny „London Time”. Dzwonię w sprawie pani stażu.

-Ooo! Miło mi. Słucham- odpowiedziałam ciepłym i podekscytowanym głosem.

-Zaczyna pani od jutra. Punkt 8:00, widzę panią w moim gabinecie- powiedział nieprzyjemnie.

-Od jutra? Myślałam, że staż odbędzie się dopiero na wakacjach-odparłam zdziwiona.

-Źle pani myślała. Zawsze możemy znaleźć kogoś na pani miejsce, jeśli pani to nie odpowiada.

-Nie, odpowiada. Będę jutro punktualnie- stanowczo odpowiedziałam.

-W takim razie do jutra!- zaraz po tych słowach usłyszałam dźwięk, symbolizujący zakończenie rozmowy.

   Naprawdę się ucieszyłam, była to świetna wiadomość. Zapewni mi to dobry start. Nie będę musiała spędzać bezczynnie czasu w oczekiwaniu na wakacje i na staż, bo zaczynam go już teraz! Zaczęłam się zastanawiać, jak to wszystko będzie wyglądać. Już sobie wyobrażałam moje pierwsze zlecenia, obowiązkowość i punktualność, mojego szefa, nowych znajomych i środowisko. Byłam bardzo podekscytowana! Jutro chciałam wyglądać, na co najmniej o pięć lat straszą, a w parze z tym idzie bardziej dorosłą i poważną. Od razu pobiegłam do mojej szafy i zaczęłam przeglądać wszystkie moje ciuchy. Pierwszy raz nie miałam pojęcia, co na siebie założyć. Wszystko wydawało mi się takie nieodpowiednie, jak na pierwszy dzień pracy. Zdawałam sobie sprawę, że praca w „London Time” to ogromne dla mnie wyzwanie, dlatego tak wszystkim się przejmowałam.

   Po dłuższych poszukiwaniach i wielu przymiarkach, zdecydowałam się na coś naprawdę eleganckiego [LINK]. Mając już obmyślony w głowie cały, idealny pierwszy dzień stażu mogłam wreszcie wziąć ciepłą i relaksującą kąpiel, o której mogłam tylko pomarzyć będąc w szpitalu. Co prawda, nie było to aż tak przyjemne jak zwykle, ponieważ musiałam uważać na rękę. Była owinięta w bandaż, więc doskwierał mi pewien dyskomfort.

    Kilka godzin w domu całkowicie pomogło mi dojść do siebie. Odgłosy rozmowy rodziców w kuchni, głośny dźwięk gry komputerowej Jasia, tykanie zegara, gwar na ulicy. Codzienność. Tego mi brakowało w ostatnich miesiącach. Założyłam na siebie mój purpurowy szlafrok, po czym zeszłam na dół. W salonie siedziała mama i oglądała jakiś program w telewizji. Usiadłam obok niej i mocno ją przytuliłam.

-Już nigdy więcej mi tego nie rób- wyszeptała mi do ucha.

-Obiecuję, to się nie powtórzy. Żadnych głupich pomysłów z mojej strony- uśmiechnęłam się i wtuliłam w nią jeszcze bardziej.

-Nieźle nas wystraszyłaś-pokręciła przecząco głową- Dobrze, że tak się to wszystko skończyło- pogłaskała mnie czule po włosach.

   Nagle do pokoju wszedł tata, który był na podwórku odebrać pocztę.

-Tym razem tylko rachunki- powiedział przeglądając koperty- A i jeszcze jakiś list do Ciebie Karolina- mówiąc to podał mi go do ręki.

Byłam zdziwiona, ponieważ od nikogo nie spodziewałam się korespondencji. Na kopercie widniała ozdobna czcionka, co jeszcze bardziej wprowadziło mnie zakłopotanie. Ostrożnie ją otworzyłam i zobaczyłam piękne, ręcznie robione zaproszenie na ślub. Było w przeróżnych odcieniach złota, a na środku widniał kaligraficzny napis: „ Perrie and Zayn”. Wpadłam w panikę. Pobiegłam do kuchni i zobaczyłam na kalendarz.

-No tak, mamy Marzec, za dwa tygodnie ma się odbyć ślub Zayna. Kompletnie o tym zapomniałam- pomyślałam.

Chwyciłam w dłonie jeszcze raz zaproszenie, po czym zaczęłam czytać.

Serdecznie Zapraszamy:

Karolinę Majewską

   Na uroczyste przyjęcie Sakramentu Małżeństwa, które odbędzie się 20 Marca, o godzinie 14:30 ( druhny spotykają się o godzinie 14:00), w kościele Świętego Josepha w Londynie.

   Prosimy o potwierdzenie przybycia.

Perrie i Zayn

Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Myślałam, że moje bycie druhną skończyło zaraz po tym, gdy zerwałam z Liamem. Poza tym nie łączyła mnie jakaś specjalna więź z Perrie, tylko się kolegowałyśmy, co wiązało się z jakimiś sporadycznymi sms’ami, telefonami. Ale teraz będąc postawioną w takiej sytuacji znów nie miałam pojęcia, co robić. Sądziłam, że nie wypada mi iść na to przyjęcie, gdyż zakończyłam swoją znajomość z „tymi ludźmi”. To byłoby wbrew moim postanowieniom. Postanowiłam zadzwonić do Perrie i wszystkiego się dowiedzieć. Być może to jedna, wielka pomyłka i zaproszenie zostało wysłane przez przypadek?

-Cześć Perrie, tutaj Karolina- powiedziałam niezręcznie.

-Ooo! Hej, dawno się nie słyszałyśmy. Cieszę się, że dzwonisz- odpowiedziała wesołym i entuzjastycznym głosem.

-Tak…-zawiesiłam głos- Też się cieszę, że Cię słyszę- na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech.

-Dostałaś już zaproszenie?- zapytała.

-Tak. Właśnie w tej sprawie dzwonie- powiedziałam niepewnie.

-Coś nie tak? Jakaś pomyłka w tekście?- dopytywała.

-W sumie to myślałam, że to właśnie ty popełniłaś jakąś pomyłkę i przez przypadek je do mnie wysłałaś- próbowałam wytłumaczyć Perrie to, jak ja to widzę.

-Co ty wygadujesz? Przecież jesteś moją druhną, byłyśmy razem nad morzem, planowaliśmy to od dawna. Dlaczego tak uważasz?- powiedziała zdziwiona.

-Sprawy się pokomplikowały. Nie jestem już z Liamem…- tutaj przerwała mi Edwards.

-Nic się nie pokomplikowało!- zaprzeczała- To, że związek Twój i Liama się zakończył, nie oznacza, że nasza znajomość także.

-Ale nie uważasz, że to będzie niezręczne? Nie chce by Twoje przyjęcie weselne wyglądało jak stypa tylko z mojego powodu- odpowiedziałam stanowczo.

-Będzie tak wyglądać, jeśli nie przyjdziesz. Co prawda, nie znamy się długo i nie jesteśmy wielkimi przyjaciółkami, ale naprawdę Cię lubię- powiedziała miłym głosem.

-Może jednak znajdziesz kogoś na moje miejsce?- starałam się jakoś wykręcić.

-Chyba żartujesz!- Perrie krzyknęła do słuchawki telefonu- Nie ma takiej opcji! Gdybym nie chciała, byś była moją druhną nawet bym Cię o to nie poprosiła. Ale kiedy Cię poznałam wiedziałam, że jesteś świetną dziewczyną!

-Wydaję Ci się, nie jestem taka- w tym momencie na mojej twarzy pojawiły się czerwone rumieńce.

-Tak naprawdę wyróżniasz się. Potrzebuję takiej osoby, która nie jest pochłonięta pracą jak my, ludzie show biznesu. Dookoła mnie jest pełno osób, które żyją tylko muzyką, pieniędzmi i sławą. Bycie moją druhną to coś więcej! Wprowadzisz trochę normalności w to wesele.

-To miłe z Twojej strony, ale nie jestem przekonana- powiedziałam z zawahaniem.

-Chodzi zapewne o Liama?- zapytała.

-Tak, na razie nie chce się z nim widzieć.

-Naprawdę? Gdybym była na Twoim miejscu specjalnie przyszłabym na to przyjęcie by zobaczył ile stracił. Zawsze przecież możesz go unikać i bawić się z innymi ludźmi. Nie zapominaj, że oprócz Payna będzie jeszcze około sto osób. Tak, więc nie masz wyjścia, musisz przyjść- powiedziała z pewnością.

-Może masz rację? W końcu nie mogę Cię zostawić w tak ważnym dniu. Ale jeśli dopadnie mnie jakiś podły nastrój to nie będzie to moja wina- odpowiedziałam stanowczo.

-Nie martw się, żaden podły nastrój Cię nie dopadnie!- Perrie odparła przekonująco.

    Sama nie dowierzałam sobie, jaką podjęłam decyzję, ale Edwards dała mi do zrozumienia, że nie mogę się izolować od życia. To, że będą tam ludzie, o których chcę zapomnieć nie ma większego znaczenia. Przecież nie pójdę tam dla nich tylko dla Perrie. Mogę wziąć udział tylko w ceremonii, w Kościele i spokojnie wrócić do domu. Zresztą znając Payna będzie mu to obojętne czy będę na weselu, czy też nie. Nawet się nie pofatygował do szpitala, żeby zobaczyć jak się czuję, albo by wytłumaczyć tę sytuację z Kingą. Więc jeśli on tak szybko potrafił zapomnieć o mnie, ja nie będę gorsza.

   Pierwsza noc w swoim łóżku po tygodniowej wizycie w szpitalu wydawałaby się wręcz idealna, gdyby nie to, że musiałam wstać o szóstej rano. Było to nie lada wyzwanie, ponieważ słynę z tego, że lubię dłużej posapać. Nawet nie zdążyłam zjeść śniadania, tylko zaraz po tym gdy wybiła 7:30, wybiegłam z domu. Miałam pięć minut na dojście na przystanek i złapanie jakiegoś autobusu do centrum. Dziwnie się czułam, a jednocześnie byłam bardzo ciekawa, jak ten mój staż będzie wyglądał. Na szczęście nie było wielkich korków na drodze, więc byłam na czas pod ogromną siedzibą „London Time”. Wysoki budynek piętnastopiętrowy, zrobiony ze szklanych szyb, i na jego szczycie mała zadaszona kawiarenka. Wszystko wyglądało, jak maszyna do zarabiania pieniędzy. Wchodząc do środka poczułam się jakbym była w jakimś zatłoczonym pociągu, albo pośród ludzi, którzy czekają w supermarkecie na nową promocję. Przywitał mnie tłum ludzi. Chodzili w swoim kierunku, każdy był zabiegany. Na ścianach były powywieszane okładki najlepiej sprzedających się numerów „London Time” w ubiegłych latach. Rozejrzałam się dookoła i zobaczyłam oddział sekretarek. Od razu tam podeszłam i zapytałam:

-Gdzie jest gabinet pana Matta Lantera?

-A była pani umówiona?- odpowiedziała niemiłym głosem, jedna z pracujących tam pań.

-Tak, na godzinę 8:00.

-A to nowa stażystka. Lanter coś wspominał, że może się pani tu pojawić. Dziesiąte piętro, 4 drzwi po prawej stronie- wydusiła z siebie po cichu.

-Dziękuje- podziękowałam z grzeczności, po czym udałam się windą, na wskazane mi piętro.

   Byłam już przed drzwiami. Co chwilę myślałam, czy dobrze wyglądam, czy sobie poradzę. Zdawałam sobie sprawę, że od tego, jak wypadnę zależy dalsza moja kariera w tej gazecie. W myślach dodawałam sobie otuchy, mówiąc, że dawałam sobie rady w gorszych sytuacjach. Wzięłam kilka głębokich oddechów i zaraz po tym zapukałam do drzwi gabinetu.

-Proszę- usłyszałam gruby i męski głos.

-Dzień Dobry!- powiedziałam z uśmiechem na twarzy, po czym weszłam do środka.

-Siadaj. Jestem Matt Lanter i od dziś jestem twoim szefem. Nie toleruję spóźnień, braku profesjonalizmu i dziecinnego zachowania. Zrozumiane?- jak na powitanie odpowiedział bardzo ostro i nie przyjemnie. Jednakże, gdy spoglądałam w jego oczy, nie widać w nich było takiej złości.

-Tak, oczywiście- odparłam, nie wahając się ani sekundy.

-Dobrze w takim razie Twój grafik prześlę Ci na e-mail. Mam nadzieję, że nas nie zawiedziesz. Szukamy teraz młodych ludzi, którzy świeżo patrzą na świat. Jako, że mam 22 lata mam nadzieję, że będzie nam się przyjemnie współpracować i będziemy mieć te same poglądy- na twarzy mojego szefa pojawił ciepły uśmiech.

-Też tak uważam, oby nasza wspólna praca zaowocowała- posłałam mu ciepłe spojrzenie- A, i przy okazji, to nie wygląda pan na tyle lat. Wchodząc tu myślałam, że jest pan w moim wieku- dodałam, chociaż nie byłam pewna czy takie stwierdzenie jest na miejscu.

-Dziękuję, ale skoro już jesteś w składzie „London Time” mówmy sobie po imieniu- posłał mi zalotny uśmiech- Matt- podał mi rękę.

-Karolina- delikatnie ją potrząsnęłam i spojrzałam na niego z podziwem. Ten chyba się zawstydził, ponieważ na jego twarzy od razu pojawiło się zakłopotanie, a jednocześnie błysk w oku. Chociaż, nie wiem, co to mogło znaczyć.

-Dobrze, w takim razie do roboty- powiedział, wręczając mi przy tym moją pierwszą rozpiskę z przydzielonymi mi zadaniami.

***

 No więc mamy 21 rozdział. 

Muszę Wam powiedzieć, że jest to przedostatni rozdział z tego "tomu". 

Dodatkowo chcę Wam powiedzieć, że 18.01 minął rok od dodania pierwszego rozdziału. 

Dlatego chcę Wam podziękować, za okrągły rok z Wami! 

Jak myślicie co zdarzy się w ostatnim, 22 rozdziale? A co sądzicie o tym ? 

Pozdrawiam!