Rozdział 13

   Dwa ostatnie dni pamiętam jak przez mgłę. Chodziłam przygnębiona, zmęczona. Tak jakby nie było we mnie ani odrobiny życia. Jestem ciekawa, kto powiedział, że życie nastolatki jest proste? Chociaż , nie wielu już mnie za nią uważa. Mam już to upragnione 18 lat. Jednak sądzę, że nic poza liczbą przeżytych dni  się nie zmieniło.  Dalej jestem zamkniętym w sobie dzieckiem, które potrzebuje miłości, czułości i opieki. Niestety nie umiem sobie radzić z problemami. A te ostatnio mnie nie opuszczają. Tak, jakby ktoś rzucił na mnie klątwę , to znaczy, zawsze kiedy jest dobrze musi się coś zepsuć.  Z Harrym kompletnie straciłam kontakt, nie dzwoni, nie pisze, zniknął.  Natomiast Liam nie wie( nie rozumie?)  dlaczego jestem  ostatnio taka nieobecna, na szczęście  się niczego nie domyśla. To byłby cios poniżej pasa .Jednak chłopcy  mieli masę prób, więc nie widział mnie w takim stanie.  Magda wisi godzinami na telefonie, żaląc się, że Styles ją olewa, nie zaprosił jej jeszcze na ślub. A ja tylko przytakuje, chociaż doskonale wiem jaka jest prawda. Adam miał ostatnio badania i chemioterapie , więc nie mogliśmy go odwiedzać. Podobno jest coraz słabszy,  z dnia na dzień coraz dłużej śpi, mniej się uśmiecha.  Do tego doszła szkoła. Było mi bardzo trudno znów się przestawić do wczesnego wstawania. Po trzech tygodniach odpoczynku,  ciężko mi było wbić się w ten rytm szkolny. Wszystko się zmieniło. Ludzie postrzegają mnie zupełnie inaczej, to dla mnie nowa sytuacja. Nawet nauczyciele wiedzą już o tym , że jestem dziewczyną Liama. Oprócz tego oddawaliśmy nasze wypracowania. Tak,rozprawkę o miłości. Pomyśleć,  że  niespełna miesiąc temu  nie wiedziałam jak się za to zabrać. Wręczając pani skończoną pracę, byłam z siebie bardzo dumna.  A raczej byłam dumna z NAS. Bo poznając miłość krok po kroku równocześnie poznawałam jego. Być może gdybym nie poznała Liama, nie napisałabym tego, tylko skopiowała gotowca z internetu i gotowe.  Czytając całość, nie raz na mojej twarzy pojawiał się ogromny uśmiech, a w myślach tysiąc cudownych wspomnień. Cały czas powtarzałam sobie w myślach: „ Jak pięknie jest pisać o miłości” :

„   Prawdziwa miłość? Czy w ogóle taka istnieje? Na pewno, po prostu każdy musi do takiej dojrzeć i znaleźć kogoś przy kim serce jest szczęśliwe. To połączenie dwóch dusz w jedną, spójną całość. To uczucie, które naprawia problemy i daje powody do radości. Jest jak muzyka. Potrafi uspokoić i nadać życiu nowe znaczenie. Otwiera kluczem wiolinowym drzwi do marzeń-wspólnych marzeń. Sprawia,że nawet najmniejsza błahostka potrafi ucieszyć, a smutek zamienić w szczęście. To dzięki niej i przez nią ludzie tracą głowę ale także zyskują w drugiej osobie przyjaciela. Miłość umie czarować jak magik , leczyć jak lekarz ale najważniejsze jest w niej uczucie i to że stanowi jedność.

   W życiu każdego człowieka przychodzi taka chwila, kiedy zaczyna rozróżniać przyjaźń od miłości. Zaczyna dostrzegać to, jak bardzo potrzebuje uczucia, które ma wypełnić jego życie. Kiedy ma taką osobę widzi każdy jej ruch, gest, spojrzenie. W jej oczach jest coś ,czego nikt inny nie jest w stanie zauważyć. Na sam widok ciało nawiedzają dreszcze, a do głowy napływa tysiące myśli. Prawdziwa miłość nagle staje się wszystkim czego potrzebujesz , powodem dla którego się uśmiechasz. To wszystko może wydaje się być skomplikowane ale jeżeli dostajesz od kogoś serce w prezencie , życie nabiera głębszego sensu. Tworzycie razem historię, której nigdy nie zapomnicie. Zakochani są jak kartka papieru, razem zapisują na niej wspomnienia , które potem nikt ,nigdy nie będzie w stanie im ich odebrać. Miłość- nie możemy jej kupić ani zdobyć. Musimy się jej każdego dnia uczyć. Musimy odnaleźć ją w drugim człowieku. I mimo wszystko, pomimo problemów zawsze o nią walczyć.

   Istnieje różnica pomiędzy zakochaniem , a miłością. Zakochanie jest trudną do opanowania obsesją zajmującą cały czas i całą przestrzeń. Zagnieżdża się w mózgu ale wypełnia głownie ciało. Miłość pojawia się później. Absorbuje inaczej. Nie jest tylko namiętnością obecnej chwili. Miłość patrzy w przyszłość. Mówią , że kiedy rodzi się człowiek, z nieba spada dusza i rozdziela się na dwie części. Jedna z nich trafia do kobiety , a druga do mężczyzny. Natomiast całe życie polega na tym by znaleźć tę drugą połowę. Połowę swojej własnej duszy. Połowę serca. Połowę samego siebie.W uczuciach nie ma czegoś takiego jak zwątpienie. Kochasz albo nie,a wtedy myślenie o nim jest jak oddychanie. Robisz to bez kontroli, przez cały czas. Czasami miłość to wręczenie broni wycelowanej we własne serce i nadzieja, że nigdy nie pociągnie za spust. To uczucie nigdy nie jest takie samo. Jest zawsze oryginalne i zmienia się stale zależnie od charakteru, i indywidualnych cech osoby, którą kochamy. Podobno wtedy można poskramiać smoki, przenosić góry, a nawet z chęcią wyczekiwać nowego dnia ( nawet poniedziałku). Tylko trzeba mieć dla kogo...
Los stawia nam na drodze wielu ludzi. Czasami warto zatrzymać się i zastanowić , czy wśród nich nie ma osoby dla której jesteś w stanie oddać serce. Prawdziwej miłości nie znajduje się ślepo, z zamkniętymi oczami, ją się buduje każdego dnia i każdej nocy. Miłość - nikt nie jest w stanie podać prawdziwej definicji tego uczucia. Każdy odbiera je na swój sposób. Nikt wtedy nikogo nie traci, bo nikt nie może mieć nikogo na własność. I to jest chyba najważniejsze przesłanie miłości- mieć najwspanialszą osobę na świecie ale jej nie posiadać.  Ale to już tylko i wyłącznie od nas samych zależy jak ustawimy ją w naszej hierarchii wartości. Najważniejsze by nie zgubić jej po drodze w naszym życiu. W końcu bez miłości ono nie ma sensu...”

W tych słowach jest coś magicznego. To po prostu trzeba poczuć, przeżyć na własnej skórze by to zrozumieć.

    Jutro o siódmej rano jest wyjazd nad morze z Perrie. Jestem już spakowana. Niestety o tej porze roku nie będzie jeszcze słonecznie i gorąco , więc postawiłam na cieplejsze ubrania. Sprawę ze szkołą i rodzicami załatwiłam, dlatego tym się nie martwe. Bardziej dręczy mnie to , że nie wiem dokładnie kto tam będzie. Modlę się żeby Harry nie pojechał. Strasznie boję się spotkania z nim. Jednak pociesza mnie fakt , że będzie ze mną mój niezwykły, prawie jak książę na białym rumaku  – Liam. Postanowiłam, że powiem mu o wszystkim. Jakoś będzie musiał zrozumieć to, że Styles się po prostu zakochał. Im wcześniej się dowie tym lepiej. W końcu związek opiera się na szczerości i mówieniu prawdy.

    Wstałam bardzo wcześnie. Byłam bardzo podekscytowana wyjazdem, który zafundowała nam Perrie. Po kilka razy sprawdzałam czy mam wszystko. W sumie to tylko dwa dni, ale samo to ,    że będziemy nad morzem budzi we mnie ogromną ekscytację. Ubrałam się dość ciepło i wygodnie [LINK].Kręciłam się po kuchni, kiedy nagle zobaczyłam jak wielkie auto podjechało pod mój dom. W środku widziałam znajome twarze więc szybko wzięłam mój plecak , pożegnałam się  z rodzicami i wsiadłam do samochodu. Otwierając drzwi zobaczyłam , że jedyne wolne miejsce jest koło Harrego. Moje modlitwy nie zostały wysłuchane. Ale jakoś dam rady.

-Cześć Karola. Jak samopoczucie? – spytała Perrie, która siedziała na przodzie, koło kierowcy.

-Bardzo dobrze, dzięki. – odpowiedziałam z uśmiechem.

Rozglądnęłam się dookoła, nigdzie nie widziałam Liama. Wpadłam w pewną panikę. Był Zayn, Lou i El oraz Niall, a jego nie było.

-Gdzie jest Liam? – zapytałam trochę zdenerwowana.

-Może pojechał drugim samochodem z pozostałymi? – uspokajał mnie Zayn.

-Powiedziałby mi – posmutniałam.-Zadzwonię do niego.

Wyciągnęłam telefon i próbowałam się dodzwonić do Payna. Niestety nie odbierał. Włączała się automatyczna sekretarka.

-Nie odbiera … Perrie, a tobie nic nie mówił? – spytałam.

-Przykro mi ,ale nie. Wszystko wyjaśni się na miejscu. Nie denerwuj się.

Cicho westchnęłam i spojrzałam na Harrego. Patrzył przed siebie, w ogóle się nie przejął  tym,    że nie ma z nami Liama. Co gorsze, nie przejął się mną…

Odwróciłam się w stronę okna i patrzyłam jak wschodzi pomału słońce. W dłoni cały czas trzymałam telefon i co chwilę spoglądałam na jego ekran. Czekałam, aż Liam odzwoni , albo napisze chociaż sms’a.

-Ej ,co tu tak cicho? – zapytał Louis. Na jego ramieniu była oparta Eleanor, chyba spała.

-Właśnie, Karolina, opowiadaj coś.- dodał Niall , posyłając mi bardzo ciepłe spojrzenie.

-Ale się dobraliście z Loczkiem, ani ty ani on nie jesteście rozmowni- powiedział Zayn.

-Gdyby nie ja ,to Harry pewnie by nie pojechał, ja go namówiłam-odpowiedziała dumna z siebie Perrie.

-Co z Wami nie tak? W ogóle się do siebie nie odzywacie, pokłóciliście się czy coś?-dopytywał Lou.

Spoglądałam co chwilę na Stylesa, chciałam zobaczyć jego reakcje. Ale nie dawał znaku życia. Siedział skulony, z kapturem na głowie, tak jakby stracił kontakt z rzeczywistością.

-Widzisz, z nim się nie dogadamy, może ty nam powiesz?- zapytał Niall.

-Nie jesteśmy pokłóceni, raczej nie wyspani, co nie Harry? – delikatnie trąciłam go ramieniem i posłałam mu uśmiech.

-Tak, dokładnie. – odpowiedział cicho , jednak także obdarował mnie bardzo ciepłym spojrzeniem. Ucieszyłam się, nie chciałam żeby atmosfera między nami była sztuczna.

-A jak znam życie to jeszcze przez dwa dni będziecie nie wyspani, bo wątpię, że w tak pięknym miejscu , z tak genialnym towarzystwem- w tym momencie mulat wskazał na siebie palcem-  będzie się wam chciało spać- dodał Zayn.

Wszyscy zaczęli się śmiać, bądź co bądź ale Malik zawsze potrafił wszystkich rozbawić.

   Po chwili byliśmy na miejscu. Przywitały nas okrzyki miejscowych , białych mew. Kiedy wysiadłam z auta poczułam się tak jakbym była w raju. Szum morza, czyste i błękitne niebo , do tego delikatny piasek. Coś niezwykłego. Wszyscy udali się do domków. W pierwszym zakwaterowała się grupa która przyjechała przed nami, czyli pozostałe dziewczyny z Little Mix , oraz ich znajomi.    A  w naszym domku El i Lou, Perrie i Zayn, Niall i Harry , no i oczywiście ja i Liam. A jego jak nie ma tak nie było. Nie przyjechał drugim autem. Kompletnie nie wiedziałam co się stało, naprawdę zaczęłam się denerwować. Tym bardziej , że nikt nic nie wiedział. Moja pozytywna energia nagle zniknęła. Wzięłam swoją torbę i rzuciłam ją na łóżko, które stało koło balkonu.

Słyszałam okrzyki radości Nialla, kiedy zobaczył pełną lodówkę różnych przekąsek i smakołyków. Perrie naprawdę się postarała. Usiadłam na łóżku i oparłam głowę o poduszkę. To miał być taki piękny wyjazd ale bez Liama to nie to samo.

-Tu jesteś. Wszyscy idą na plaże, czekamy na Ciebie.- powiedział Harry siadając koło mnie.

- Dojdę do Was za chwilkę.-odpowiedziałam dość obojętnie.

-Nie przejmuj się, Liamowi na pewno nic nie jest. Musiało mu coś ważnego wypaść.- próbował mnie pocieszyć.

-Wiem, ale mógłby chociaż mnie uprzedzić.

-Słuchaj, spróbuje się z nim jakoś skontaktować. A ty idź i baw się dobrze. W końcu jesteś tu w ramach wypoczynku. – delikatnie zaczął gładzić mnie po plecach.

-Dzięki Harry. – moje kąciki ust powędrowały do góry.

Chłopak chwycił mnie za rękę i pociągnął za sobą. Wychodząc z domku ,w oddali widzieliśmy już chlapiących się w morzu Zayna, Nialla i Lou. Zachowywali się jak małe dzieci. Dziewczyny tylko śmiały się i robiły zdjęcia.

-Haaaaaaaarry, wchodź do wody, cieplutka jest!- Krzyczał Zayn.

-Jest 10 stopni, chyba oszalałeś! Wiesz, że jestem zmarźluchem. - Styles zrobił krzywą minę i pokręcił przecząco głową.

Uśmiechnęłam się delikatnie, tak samo jak on nie lubię zimna. Chociaż dziś pogoda, jak na luty ,wyjątkowo była dobra.

-To co rozpalamy jakieś ognisko? – zapytała Perrie.

-Pewnie, pomożemy Ci- powiedział Niall.

-Nie, wy lepiej się ogrzejcie. Jesteście cali mokrzy, nie chcę ,żebyście byli chorzy.- odpowiedziała troskliwie.

-Ja Ci pomogę- uśmiechnęłam się.

-Świetnie.

Znalazłyśmy odpowiednie miejsce i zaczęłyśmy zbierać patyki , które były na plaży.

-Jak Ci się tutaj podoba?- zapytała Perrie.

-Jest tutaj pięknie. W lecie, pewnie jest tutaj jeszcze lepiej. – odpowiedziałam.

-Ooo tak. Gorący piasek, ciepła, błękitna woda, no i stado turystów. –zaśmiała się.

-Teraz jesteśmy sami , cała plaża dla nas.

Harry siedział na jakieś skale, która była w pobliżu. Rozglądał się dookoła. Co chwilę czułam jego delikatne i nie pewne spojrzenia. Nerwowo zagryzał wargi.

-Też zauważyłaś , że nasz Styles się zmienił?- zapytała Perrie, spoglądając na mnie.

-To znaczy jak?

-Jest jakiś nieobecny, dawniej chodził uśmiechnięty od ucha do ucha, pozytywnie nastawiony do wszystkiego. Chyba ,że to tylko moje spostrzeżenia.

-Może przechodzi jakiś trudny okres w swoim życiu i ciężko mu sobie z tym poradzić?

W tym momencie, zobaczyłam że Harry zniknął z moich oczu. Może ma kontakt z Liamem? W końcu powiedział , że spróbuje się z nim skontaktować.

-Wiesz, pójdę go poszukać. Poradzisz już sobie sama? – zapytałam Perrie.

-Pewnie, a i powiedz wszystkim, żeby zaraz tu przyszli.

Pobiegłam w stronę domków. Zobaczyłam Harrego. Rozmawiał z kimś przez telefon. Kiedy mnie zobaczył ruszył w moją stronę.

-Gdzie ty masz telefon do cholery?- zapytał ze złością.

-Pewnie zostawiłam w domku. – odpowiedziałam. Bardzo zdziwiło mnie jego zachowanie.

-Liam dzwonił do Ciebie kilka razy. A teraz ja obrywam za Ciebie!

-Harry, o co Ci chodzi? Jak to obrywasz? – próbowałam dowiedzieć się co się stało.

-Payne uważa, że to ja kazałem Ci nie odbierać od niego. Bo ja jestem zdolny do takich pomysłów. – krzyknął.

-Czekaj, zaraz to wyjaśnie.

-Nie wyjaśnisz. Liam jest u siebie w Wolverhampton, jego mama źle się poczuła. Nie odbierał bo rozładował mu się telefon. Oto cała filozofia. Nie musiałaś tak panikować.

-Martwiłam się o niego! Nie krzycz na mnie. – próbowałam się bronić.

-Gdybym wiedział że tak będzie nigdzie bym nie jechał. Bycie tu z Tobą tu udręka!

    Do moich oczu napłynęły łzy, pełnie bólu i żalu. Miałam za złe Harremu , że tak mnie potraktował. Już się nie odzywałam. Po prostu poszłam do domku i położyłam się na łóżku, płacząc w poduszkę. Rozumiem, jest we mnie zakochany, trudno mu oswoić się z tą sytuacją. Ale pomimo to powinien opanować emocje, a tak to całą frustrację wylał na mnie. To zdarzenie widział Zayn i Niall. Próbowali mnie pocieszyć, ale chyba tylko przeprosiny Stylesa sprawiłby, że wszystko wróciłoby do normy. Kiedy emocję trochę opadły, wzięłam telefon i zadzwoniłam do Liama. Z jednej strony byłam na niego wściekła, że z jego powodu pokłociłam się z Harrym, z drugiej martwiłam się o jego mamę. Podczas rozmowy w jego głosie wyczuwałam lekkie zmieszanie i zdenerwowanie. Jednak odetchnęłam z ulgą, kiedy usłyszałam go w słuchawce telefonu. Brakowało mi jego ciepłych słów.

-Karolina, chodź, pieczemy kiełbaski. Dołącz do nas. – powiedziała Perrie wchodząc do mojego pokoju.

-Nie jestem w nastroju…- odpowiedziałam smutno.

-Zayn mi powiedział co się stało. Nie przejmuj się Harrym. Przejdzie mu. Znam go trochę dłużej niż ty. – powiedziała uśmiechając się do mnie .

-Nie wiem czy to dobry pomysł.

-Jesteś moją druhną, musisz lepiej zapoznać się z resztą. Pamiętaj nie jesteś tu sama. Masz mnie, chłopaków. A poza tym Stylesa nie ma z nami. Poszedł się gdzieś przejść. – Perrie starała się mnie zachęcić.

-Dobrze ale tylko na chwilę.

Założyłam na siebie jeszcze jedną bluzę, bo robiło się coraz chłodniej. W powietrzu unosił się zapach ogniska i świeżych kiełbasek. Dźwięk gitary i śmiech ludzi roznosił się po plaży.

-No jesteś! Nareszcie! – krzyknął ucieszony Niall.

-Specjalnie dla Ciebie tutaj przyszłam- zażartowałam.

Chwyciłam za patyk i zaczęłam wędzić moją kiełbaskę nad ogniem. Horan zaczął grać 

Little Things , wszyscy śpiewali i nucili ją sobie pod nosem. Słońce powoli chowało się za horyzontem, a zimna bryza łuskała mnie po twarzy. Tak naprawdę wszystko byłoby dobrze, gdyby był przy mnie Liam, tak naprawdę tylko jego w tym momencie mi brakowało. Patrzyłam jak El i Lou spacerowali wzdłuż plaży. Perrie z Zaynem cały czas się wygłupiali. Brakowało mi tej czułości, którą tylko Payne mógłby mi zapewnić.

-Wznieśmy toast za naszą panią młodą- powiedział Zayn.

-Za jedną z Nas!- krzyknęły pozostałe dziewczyny z Little Mix.

-Oraz wypijmy za przyszłego pana młodego!- dodała Parrie.

-On też jest jednym z Nas- powiedział stanowczo Niall.

   Wszyscy unieśli w górę swoje drinki i zaczęli się śmiać. A ja ogrzewałam swoje dłonie przy płonącym ognisku. Było naprawdę przyjemnie, jednak byłam bardzo zmęczona. Postanowiłam wrócić do domku, wziąć prysznic i położyć się do łóżka. Dziś spadło na mnie za dużo emocji. Być może, dlatego doskwierał mi taki dyskomfort? Może, dlatego   nie do końca byłam sobą? Pożegnałam się z wszystkimi. Oczywiście namawiali mnie żebym jeszcze została, ale wolałam już wrócić. Weszłam do pokoju, ściągnęłam z siebie bluzę i od razu poszłam pod prysznic. Od razu lepiej się poczułam. Ciepły strumień wody pomógł mi odreagować dzisiejszy dość dziwny i zaskakujący dzień. Teraz chciałam być już tylko w swoim łóżku i zasnąć. Gasząc światło w łazience usłyszałam ciche kroki. Nagle ktoś zapukał do pokoju. W drzwiach ukazał się Harry. Wyglądał na przygnębionego.

   -Możemy porozmawiać? – zapytał nieśmiało.

Pokiwałam głową na znak, że się zgadzam. Ten dziwnie zawiesił na mnie wzrok. Nie dziwię się. Pewnie wyglądałam dziwnie. Mokre włosy, szlafrok i jakieś kompromitujące kapcie.

-Nie widziałem cie jeszcze takiej.- powiedział, przyglądając mi się jeszcze bardziej.

-To znaczy jakiej? – nie wiedziałam co miał na myśli.

-Takiej zwykłej, cichej… idealnej…- ściszył głos.

Uśmiechnęłam się bardzo delikatnie. Usiadłam na łóżku i wskazałam ręką  aby Harry też to uczynił. Z początku panowała cisza. Bałam się odezwać, czekałam aż Styles rozpocznie rozmowę. Po chwili chwycił się za głowę , przejeżdżając ręką po swoich lokach.

-Nie wiem jak zacząć. Wiesz, że to dla mnie trudne…- powiedział, nerwowo przy tym zaciskając dłonie.

-Spróbuj…- starałam się zachęcić go do rozmowy.

-Zacznę od tego, że przepraszam… Przepraszam za to , że tak dzisiaj na Ciebie naskoczyłem. Przepraszam za te słowa, które na pewno Cie zraniły.

-W takim razie dlaczego powiedziałeś że bycie tu ze mną to udręka?- szczególny nacisk położyłam na ostatnie słowa.

-Bo miałem już dość. Z każdym twoim uśmiechem, spojrzeniem zakochuję się coraz bardziej, jak mały dzieciak. I to boli bo nigdy nie będziemy razem… Może to śmieszne ale pierwszy raz czuje coś takiego.

-Miłość to pułapka nikt nie wychodzi z niej bez szwanku…- powiedziałam, spoglądając mu prosto w oczy.

-Gdybym był z Tobą , nigdy nie zrobiłbym Ci czegoś takiego, jak dziś Liam. – powiedział z dumą.

-Ale jego mama źle się poczuła. Rozumiem, że nie mógł przyjechać. Nie szukaj dziury w całym.

-No i co z tego? Jest po prostu egoistą, gdyby wiedział jak się zamartwiasz… Ja bym na to nie pozwolił!- zacisnął mocno pięści.

-Rozładował mu się telefon, Harry , przestań go obrażać.- zdenerwowałam się.

-Ja go obrażam? Zobaczysz on prędzej czy później Cie zostawi. On taki jest.- wstał i zaczął krzątać się po pokoju.

-Pozwól , że sama ocenie jakim jest człowiekiem. Wiesz lepiej idź. Ty nic nie rozumiesz, masz klapki na oczach.- krzyknęłam.

-Karolina, to ty nic nie rozumiesz! Ja już wariuje … Nie mam sił. – mocno chwycił mnie za rękę.

-Nie potrafię Ci pomóc, chociaż bardzo bym chciała! Myślisz że mi jest łatwo? Mam już tego dość. Chce być szczera z Liamem. Ty też powinieneś, to twój przyjaciel.  – powiedziałam ze złością.

-Przestań ciągle o nim mówić. Liam to , Liam tamto.. On działa mi już na nerwy. – powiedział , zaciskając przy tym moją rękę jeszcze bardziej.

-Możesz mnie puścić? Idź wyładuj swoją złość na kimś innym.

Harry spojrzał na mnie bardzo łagodnie , wyglądał na skruszonego. Tak jakby zadziwiło go to w jaki sposób się zachowuje.

-Boże, nie wiem co się ze mną dzieje… Masz racje, muszę się usunąć na chwilę z Twojego, Waszego życia… Przepraszam.

Styles posmutniał i ruszył w kierunku drzwi. Kiedy miał już wychodzić , odwrócił się i zawołał:

-Karolina, przepraszam…

Podbiegł do mnie i wziął mnie na ręcę. Dość niepewnie i delikatnie zaczął całować kąciki moich ust. Próbowałam się uwolnić, nie wiedziałam co on chce zrobić. Czułam, że może wyjść z tego coś niedobrego.  Jednak Harry był za silny. Postawił mnie na podłodze, a jego dłonie znalazły się na mojej tali. Cały czas szeptał mi do ucha, że mnie przeprasza za to co robi.  Mocno przyciągnął mnie do siebie. Nie umiałam się opanować, ale z każdym jego dotykiem czułam dreszcze i chęć bycia z nim właśnie w tym momencie. Nie potrafiłam się bronić przed tym uczuciem które mnie ogarnęło. Owinęłam moje ręce wokół jego karku , a palce wplotłam w jego włosy. Harry czule przejechał językiem po moich wargach, po czym zaczęliśmy się całować. Z każdą sekundą coraz namiętniej. Nie wiedziałam co robie, ale było mi tak dobrze, że chciałam aby trwało to wiecznie. Styles trzymał mnie bardzo mocno, tak jakby bał się, że mu ucieknę.

   Kiedy spojrzałam w oczy Harrego zobaczyłam w nich swoje odbicie. Przeraziłam się i zaczęłam płakać. Załamałam się. Dopiero teraz zorientowałam się co zrobiłam. Zawsze mówiłam sobie, że zdrada boli najbardziej. A co ja zrobiłam w tym momencie? Całowałam się z najlepszym przyjacielem mojego chłopaka. Nigdy sobie tego nie wybaczę. Starałam sobie to jakoś wytłumaczyć, ale nie widziałam w tym głębszego sensu. Na samą myśl o tym, co się zdarzyło , ból rozdzierał moje serce. Po raz kolejny płakałam, po raz kolejny zawiodłam się na swoich uczuciach. Miałam ogromne wyrzuty sumienia. Musiałam sobie powiedzieć prawdę. Zdradziłam Liama, zdradziłam miłość mojego zycia, zdradziłam moje uczucia,a co najgorsze zdradziłam samą siebie…

***

Przepraszam, że długo nie dodawałam rozdziału, ale naprawdę nie miałam czasu. Mam nadzieję, że ten przypadnie Wam do gustu. Jeśli znajdziecie jakieś błędy to przepraszam :)